Πρόσφατα, ανακάλυψα το δοκίμιο του Κου Μαρκεζίνη που ακολουθεί.Εχει μεγάλο ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου η άποψη του και για τις Διεθνείς Σχέσεις.
Λέμε συχνά ότι η χώρα μας δεν έχει ηγέτες, δεν έχει πλέον πολιτικούς με όραμα, με λόγο που να πείθουν.Και είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί μας σήμερα δεν πείθουν.Δεν έχουν να προτείνουν κάτι στην κοινωνία.Ακόμα και αυτοί που έχουν ένα επίπεδο έχουν αφανιστεί απο το κομματικό κατεστημένο.
Κι’ όμως υπάρχουν έλληνες που είναι σε θέση να διακρίνουν το ουσιώδες απο το ανούσιο, πού μπορούν να χαράξουν νέους δρόμους με το μυαλό τους.Αυτοί συνειδητά έχουν αυτο-αποκλειστεί απο την κομματική Πολιτική.Απο την μιά καλά κάνουν, απο την άλλη είναι κρίμα για την χώρα μας να στερείται των υπηρεσιών ανθρώπων αυτού του βεληνεκούς.Ενας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο Β. Μαρκεζίνης κατά την γνώμη μου.
Τον άνθρωπο δεν το γνωρίζω.Το κείμενο που ακολουθεί είναι το δεύτερο κείμενο του Μαρκεζίνη που διάβασα στην ζωή μου.Δεν χρειάζονται όμως περισσότερα γραπτά του για να τον κατατάξω στην κατηγορία των σκεπτόμενων ανθρώπων.
Καθώς ολοκλήρωσα την ανάγνωση του δοκιμίου που ακολουθεί, σκέφτηκα για λίγο πόσο διαφορετικά θα νοιώθαμε άν ξαφνικά μιά μέρα ξυπνούσαμε, και μας κυβερνούσαν έστω και για μιά μεταβατική περίοδο 10-15 άνθρωποι αυτού του επιπέδου, στα πλαίσια για παράδειγμα μιάς υποχρεωτικής συγκυβέρνησης των 2 μεγάλων κομμάτων λόγω αδυναμίας σχηματισμού μονοκομματικής κυβέρνησης .Ανθρωποι άφθαρτοι, αλλά γνωστοί στον χώρο τους και στο ευρύ κοινό, για την ακεραιότητα τους, και την επιτυχημένη πορεία τους.
Ανθρωποι με νέες ιδέες, που να συνδυάζουν την βαθειά παιδεία (προυπόθεση για να θέτουν τα ουσιώδη προβλήματα και να επικεντρώνουν την σκέψη τους σ’ αυτά ) με την πρακτική εμπειρία (να έχουν διοικήσει ένα περίπτερο που λέει ο λόγος ).Ο Π. Κονδύλης, ένας απο τους αγαπημένους μου συγγραφείς, εξέφραζε αυτή την ιδέα του συνδυασμού της θεωρίας με την πράξη (κύρια προυπόθεση της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης κατά τον Αριστοτέλη) πολύ πιό κομψά. Ελεγε, απαντώντας σε κάποιο ερώτημα – » η σκέψη μου κινήθηκε πάντα απο κεντρικά ερωτήματα (τα οποία υπήρξαν οι άξονες των επι μέρους ερευνών μου ), κρατώντας σφιχτά στο χέρι μου τον μίτο της λογικής των προβλημάτων και των εμπειρικών μαρτυριών»
Πιστεύω ότι αυτό χρειαζεται η χώρα μας σήμερα.Και εν λευκώ να ανατεθεί η διακυβέρνηση της χώρας σε 10-15 ανθρώπους σαν τον Βασίλη Μαρκεζίνη, είναι σίγουρο ότι θα εστιάσουν την προσοχή τους και θα επιλύσουν, τα ουσιώδη προβλήματα της χώρας.Δεν χρειάζονται κυβερνητικά προγράμματα η άλλοι αρχαισμοί.Χρειάζονται καλοί καπετάνιοι, κάποιες βασικές συμφωνημένες δέσμες ιδεών(ποιός είναι ο προορισμός,….) και πολλή-πολλή δουλειά στην μέση μιάς καταιγίδας.
Διότι η ζωή είναι μιά καταιγίδα.Στην καταιγίδα της πολιτικής ζωής, πρέπει να έχουμε έμπειρο καπετάνιο και να ξέρουμε την κατεύθυνση προς την οποία επιθυμούμε να πάμε.Δεν χρειάζεται να μας περιγράψει ο καπετάνιος τι ακριβώς θα κάνει απο την στιγμή που θα μπεί στο καράβι μέχρι να φθάσουμε στον προορισμό.Κι ‘ αυτό διότι και ο ίδιος δεν το ξέρει.Μόνο ένας αφελής μπορεί να πιστέψει ότι με κυβερνητικό πρόγραμμα αναλυτικό θα φθάσουμε στον προορισμό μας.Το είδαμε άλλωστε στην πράξη τα τελευταία 35 χρόνια.
Οταν ολοκλήρωσα την σκέψη μου, επανήλθα στην πραγματικότητα, και σκέφτηκα ότι αυτό, εκτός απροόπτου, δεν είναι ακόμα εφικτό να γίνει στην χώρα μας για τους εξής λόγους
α/ Οι έλληνες «Μαρκεζίνηδες» ανά την υφήλιο δεν είναι διατεθειμένοι να εμπλακούν στην πολιτική ζωή του τόπου.Αν το ήθελαν θα το είχαν κάνει πρό πολλού.
β/ Το κομματικό κατεστημένο δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την εξουσία ακόμα κι’ αν δεν εξασφαλιστεί αυτονομία.Θα τα βρούν στο τέλος τα δύο κόμματα.Της ίδιας κομματικής πάστας είναι.Ουτοπία πουλάνε και τα δύο.
γ/ο λαός δεν είναι έτοιμος γι’ αυτή την υπέρβαση παρά το γεγονός ότι κατανοεί ότι η χώρα έχει πιάσει πάτο.Ο λαός θέλει την ηρωίνη του.Θέλει ιδεολογία.Θέλει ουτοπία.Εχει την βαθειά ριζωμένη άποψη ότι το πολιτικό κόμμα που ψηφίζει θα επιλύσει τα προβλήματα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά της οικουμένης.Δεν ψηφίζει δηλαδή ο μέσος έλληνας με κριτήριο την αποτελεσματικότητα του πολιτικού να κατασκευάσει δρόμους, γέφυρες, να λύσει το κυκλοφοριακό, κλπ.για 4 χρόνια.
Ψηφίζει έναν πολιτικό που τον πείθει ότι συνδέει τις πράξεις του με ένα «νόημα» πανανθρώπινο και απόλυτο.
Η διαπίστωση βέβαια της μόνιμης επήρειας ιδεολογικών και ουτοπικών ρευμάτων σκέψης, δεν είναι πρόβλημα που συναντάται μόνο στην ελληνική κοινωνία.Εχει να κάνει με την φύση του ανθρώπου και τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Ο Π.Κονδύλης εστίασε την σκέψη του μεταξύ άλλων πάνω σ’ αυτό το θέμα.Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετική με το πώς διαμορφώθηκε η πολιτική του σκέψη, είχε δηλώσει ότι μεταξύ άλλων η πολιτική του σκέψη είχε διαμορφωθεί απο την κριτική βίωση και παρατήρηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Και δήλωνε πιό συγκεκριμμένα » Αποφασιστικούς ερεθισμούς στη σκέψη μου έδωσε όμως όχι μόνον η κριτική αντιπαράθεση με τη μαρξιστική θεωρία, αλλά και η κριτική βίωση και παρατήρηση του κομμουνιστικού κινήματος στη διεθνή και διαχρονική του διάσταση. Το καίριο σημείο εδώ ήταν το εξής. Δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, πλείστοι όσοι από τους οποίους είχαν ηθικότατες προθέσεις και επέδειξαν συχνότατα απαράμιλλη αυτοθυσία, μάχονταν για την εγκαθίδρυση τής Ουτοπίας, όμως από τη συλλογική τους δράση προέκυπταν αποτελέσματα απ’ ευθείας αντίθετα προς τους κεκηρυγμένους σκοπούς, αποτελέσματα που ανακύκλωναν ακριβώς εκείνα τα φαινόμενα που ήθελε και όφειλε να ξεπεράσει η Ουτοπία: την κατεξουσίαση ανθρώπου από άνθρωπο, τη λογική της ισχύος μέσα στην αναίμακτη ή αιματηρή εκδίπλωσή της. Πώς έπρεπε να ερμηνευθεί αυτό το παράδοξο; Πώς λειτουργεί η ετερογονία των σκοπών μέσα στην Ιστορία, ούτως ώστε, συνηθέστατα άλλωστε, και από τις απαρχές ακόμα της ιστορικής δραστηριότητας, η φορά της απρόσωπης συνισταμένης να αποκλίνει από την φορά των προσωπικών συνιστωσών παρμένων χωριστά; Γιατί, με άλλα λόγια, η συλλογική δράση να μας οδηγεί εκεί όπου δεν επιθυμούσε κανείς από τους ατομικούς φορείς της; Και ακόμα: πώς είναι δομημένη, εννοιολογικά και ψυχολογικά, η ουτοπική και γενικότερα η ιδεολογική σκέψη, ούτως ώστε να επιβιώνει κάθε πρακτικής διαψεύσεως ή πάντως να μεταμορφώνεται και να μετακινείται σ’ ένα νέο πεδίο μόλις τα πρακτικά αδιέξοδα στο προηγούμενο γίνουν κραυγαλέα και αφόρητα; Ποιοι ανθρωπολογικοί και πολιτισμικοί παράγοντες ευνοούν ή και επιβάλλουν αυτή τη δόμηση και αυτή την ανθεκτικότητα της ουτοπικής και της ιδεολογικής σκέψης; Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τι είδους, και πόσο ευρείες, έρευνες θέτουν σε κίνηση αυτό τα ερωτήματα. Οι μηχανισμοί της ετερογονίας των σκοπών αναλύονται συγκεκριμένα μόνο με βάση μιαν εκτεταμένη γνώση της ιστορίας από πρώτο χέρι και μιαν κοινωνιολογική παιδεία ικανή να αξιολογήσει ιστορικό υλικό αντλημένο με τέτοιον τρόπο. Η γνώση της ιστορίας ως κοινωνικής ιστορίας τέμνεται πάλι με τη γνώση της ιστορίας των ιδεών, που με τη σειρά της δεν γίνεται κατανοητή χωρίς την παρακολούθηση της ιστορίας ορισμένων κεντρικών θεωρητικών προβλημάτων, οπότε μπαίνουμε στα πεδία της φιλοσοφίας, της θεολογίας ή και της τέχνης ως άκρως ευαίσθητου σεισμογράφου κοσμοθεωρητικών μετατοπίσεων. Από την άλλη πλευρά, η διαπίστωση της μόνιμης επήρειας ιδεολογικών και ουτοπικών δομών σκέψεως οδηγεί σε μιαν θεώρηση του ανθρώπου και του πολιτισμού από τη σκοπιά του ερωτήματος: γιατί παράγεται «νόημα» και «πνεύμα», γιατί οι άνθρωποι εντός της κοινωνίας και του πολιτισμού είναι υποχρεωμένοι να αυτοθεωρούνται ως όντα με «πνεύμα» (ή «λογικό»), ήτοι να συνδέουν αναγκαστικά τις πράξεις τους με «νόημα» και να διεξάγουν τους μεταξύ τους αγώνες στο όνομα αυτού του «νοήματος»; Ποιά ιδιαίτερη τροπή παίρνουν οι ανθρώπινες πράξεις και σχέσεις όταν το νόημα αυτό ονομάζεται «αξία» υπό την ηθική-κανονιστική έννοια του όρου; Πώς συνυφαίνεται η αξιολογική τοποθέτηση όχι μόνον με την πρακτική δραστηριότητα αλλά και με την ερμηνεία του κόσμου; Έτσι επανερχόμαστε στην ιστορία των ιδεών και των προβλημάτων, στην ανατομία των κοσμοθεωριών, όμως επανερχόμαστε σ’ αυτές σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο, όπου απαιτούνται γενικευμένες αποφάνσεις πάνω στον άνθρωπο και στον ανθρώπινο πολιτισμό, αποφάνσεις που εντάσσονται κι αυτές στο θεωρητικό σώμα της κοινωνικής οντολογίας.»
Για όλους αυτούς τους λόγους η σκέψη μου δεν μπορεί να προκύψει άμεσα στην πράξη.Γι’ αυτό, ας απολαύσουμε τουλάχιστον τις απόψεις του λαμπρού αυτού διανοούμενου.
Ακολουθεί το δοκίμιο του Κου Μαρκεζίνη, και ειδικότερα η ανάλυση του για τις διεθνείς σχέσεις που θα ενδιαφέρει πιστεύω ειδικότερα τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου.
ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ -η ισχύς, και η τέχνη της στρατηγικής 
Σχολιάστε